Viooltjes

'Kom nou!' Pelle trekt ongeduldig aan mama's mouw.

Hij neemt een aanloop en springt over de mat bij de voordeur. 'Vie-jool-tjes!' Met een rare bokkensprong belandt hij in het zonlicht. Lekker, voor het eerst in korte broek buiten.

Met een doos gele en paarse viooltjes op de arm stapt mama voorzichtig met Lars over de drempel.

'Eindelijk,' zucht Pelle. Met grote passen rent hij langs de lage struikjes het tuinpad af, maar bij het schuurtje moet hij alweer wachten. Langzaam wiebelt Lars in zijn lichtblauwe pakje aan mama's hand over de stoeptegels. Het duurt lang. Pelles broertje is zo klein dat hij nog niks goed kan.

Mama verdwijnt in het schuurtje. Ze zet een grote plastic zak buiten.

'Klaar?' vraagt Pelle.

'Nu nog een schep,' zegt mama.

Pelle kijkt in de zak. Er zit iets donkers in. Voorzichtig voelt hij met één vinger. Het is grond voor in de tuin. Het voelt koud en een beetje nat. 'Brr.' Gauw trekt hij zijn hand terug.

'Bhh,' zegt Lars hem na.

'Schiet nou op, mam.'

'Ik kom zo.'

Op zijn sandalen wipt Pelle op en neer. Eerst met gespreide benen, dan met beide voeten op één tegel. Opeens springt hij naar de deur en gooit die met een harde klap dicht. Zomaar. Bám. Dan draait hij de sleutel om.

•

'Wat doe je nou?' roept mama vanuit de schuur. 'Je hebt de deur op slot gedaan.' Ze rammelt driftig aan de klink. 'Doe 's gauw open.'

Wat een grap! Pelle lacht en slaat met zijn handen op de schuurdeur. 'Haha, je kunt er niet meer uit!'

'Nee,' roept mama boos. 'Je hebt me opgesloten.'

'Opgesloten. Je kunt er lekker niet meer uit,' zingt Pelle. 'Nu ben ik de baas.' Hij danst naar Larsje, die bij de viooltjes op de grond zit. 'Mama komt er nooit meer uit,' zegt hij. 'Mama moet altijd in het schuurtje blijven.'

Lars kijkt naar hem op en lacht. Hij heeft iets in zijn mond.

'Mam, Lars eet een bloem op,' roept Pelle.

Hij gaat mama er nu toch maar uit laten, anders eet Lars alle bloemen op. Dan kunnen ze geen viooltjes meer in de tuin zetten.

Pelle is in een paar hoge sprongen weer bij het schuurtje. Hij wil de sleutel omdraaien, maar dat gaat helemaal niet zo gemakkelijk.

'Toe dan!' klinkt het achter de deur.

Hij gaat op zijn tenen staan en morrelt nog eens aan het onhandige ding. Hè, de sleutel beweegt niet. 'Even wachten.'

'Schiet op, Pelle.'

'Wacht nou even. Ik krijg 'm niet open.'

'Het moet. Je hebt hem ook op slot gekregen.'

Pelle zucht en probeert het opnieuw. Hij bijt hard op zijn onderlip. Het lukt echt niet. De sleutel zit muurvast. Hij drukt de klink omlaag en trekt, maar er gebeurt niets. De deur blijft potdicht. Wat stom!

'Pelle, doe nou open.'

'Papa moet de deur maar weer opendoen,' zegt Pelle.

'Dat kan niet. Papa is op zijn werk,' zegt mama. 'Hij komt over een paar uur pas thuis. Daar ga ik echt niet op zitten wachten. Toe, doe open.'

'Ik krijg hem niet open, mama,' roept Pelle. Het is ineens niet meer zo leuk.

'Pelle!'

Pelle schrikt van mama's harde stem.

'Doe de deur open. Nu.'

Hij prutst voor de zoveelste keer aan de sleutel, maar het gaat echt niet. Hij krijgt de deur echt nooit meer open.